STRONA 1
Zapraszamy Państwa serdecznie do obejrzenia relacji z wydarzeń, które organizowaliśmy, współorganizowaliśmy lub w których uczestniczyła nasza delegacja, nagrywając dla Czytelników materiał w celach edukacyjnych. Wszystkie poniższe materiały są naszego autorstwa.
Zapraszamy do obejrzenia relacji z I części spotkania z Januszem Niemcem, synem mjr. Antoniego Żubryda, najmłodszym więźniem Polski Ludowej oraz honorowym członkiem Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej. Opowiada on o losach swojego ojca, działającego w podziemiu antykomunistycznym w latach 1945-1946 w powiatach sanockim, brzozowskim, krośnieńskim, zamordowanego wraz z żoną Janiną przez funkcjonariusza UB, we wsi Malinówka w powiecie brzozowskim.
Instytut Pamięci Narodowej uznaje Janusza Niemca za najmłodszego więźnia politycznego Polski Ludowej oraz za najmłodszego kombatanta - nie ze względu na obecny wiek, ale ze względu na nabycie praw do bycia kombatantem w wieku 5 lat! Na dowód tego Janusz pokazuje kopię Księgi Kontrolnej Ewidencji i Terminarza spraw Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, w której na stronie 1, pod pozycją 5, figuruje jego nazwisko jako zatrzymanego pod zarzutem „Współpracy z bandą Żubryda - NSZ”. Ten fakt sprawia, że może uznawać się za najmłodszego więźnia politycznego.
Pan Janusz Niemiec jest aktywnym członkiem Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej, którego Komendant, Paweł Wasążnik, jest pomysłodawcą corocznego Rajdu Szlakami Żołnierzy Wyklętych Samodzielnego Batalionu Operacyjnego Narodowych Sił Zbrojnych mjr. Antoniego Żubryda "Zucha". W październiku 2014 odbyła się kolejna, już piąta edycja tego rajdu.
Na obchody 68 rocznicy śmierci gen. Stanisława Sojczyńskiego „Warszyca” złożyła się uroczysta Msza Św. celebrowana przez arcybiskupa diecezji łódzkiej Marka Jędraszewskiego, prelekcje przybliżające losy tej niezwykłej postaci oraz wystawa zorganizowana przez Instytut Pamięci Narodowej.
19.02.2015 o godz. 18:00 odbyła się podniosła Msza Św. w łódzkiej archikatedrze. Arcybiskup w słowie kierowanym do wiernych przypomniał losy generała Stanisława Sojczyńskiego i podkreślił wagę jego bohaterskich dokonań. O zasługach Generała przypomniała w krótkim wystąpieniu również młodzież z Zespołu Szkół nr 7 przy ul. Minerskiej. Uczestników nabożeństwa powitał kpt. Jerzy Włodzimierz Stawski ps. „Lubicz”, weteran Armii Krajowej i Konspiracyjnego Wojska Polskiego. Po mszy odbył się koncert pieśni patriotycznych w wykonaniu zespołu Forteca.
W uroczystościach wzięli udział mieszkańcy Łodzi i regionu, poczty sztandarowe, przedstawiciele szkół oraz wielu organizacji i stowarzyszeń, w tym Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej, który przygotował dla Państwa niniejszą relację.
Nabożeństwo poprzedziły prelekcje historyczne wygłoszone przez Tadeusza Płużańskiego – historyka, prezesa Fundacji „Łączka” i autora książki „Bestie”, dr Piotra A. Nowakowskiego, kierującego pracami archeologiczno-ekshumacyjnymi na terenie dawnego poligonu Brus oraz dr Tomasza Toborka, pracownika łódzkiego oddziału IPN, autora publikacji o Warszycu. Spotkanie poprowadziła dr Joanna Żelazko, naczelnik Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej IPN w Łodzi.
W krótkiej rozmowie, towarzyszącej spotkaniu w Aleksandrowie Łódzkim, pytamy red. Wojciecha Muchę o to, co czuł 10 kwietnia 2010 roku, kiedy dowiedział się o katastrofie w Smoleńsku. Dziennikarz opisuje swoje emocje i odczucia, w tym szok i niedowierzanie, kiedy – jak twierdzi – obudził się już w nowej rzeczywistości. Ocenia z dzisiejszej perspektywy, szczególnie w kontekście zestrzelenie malezyjskiego Boeinga i reakcji Zachodu, starania i działania państwa polskiego w sprawie wyjaśnienia tej tragedii.
Wypowiada się również o swojej nowej książce pt.: „Krew i Ziemia. O Ukraińskiej rewolucji”, która jest wynikiem jego dwunastu wizyt reporterskich na Ukrainie. Udało mu się dotrzeć do prawie wszystkich miejsc, które na mapie konfliktu ukraińsko-rosyjskiego, a wcześniej walki Ukraińców z reżimem Janukowycza były w jakiś sposób istotne. Swoje najnowsze dzieło opisuje jako historię o Ukrainie, o jej mieszkańcach, o tym co myślą i czują oraz jak reagują na to co się dzieje wokół nich. Jest to także zapis tego, jak społeczeństwo zmienia się w obliczu wybuchu konfliktu zbrojnego z Rosją. Redaktor podkreśla, że jeśli kiedykolwiek miałoby nas dotknąć to samo, to będziemy świadkami poniekąd analogicznych zachowań społeczeństwa.
Na zakończenie rozmowy dziennikarz odpowiada na pytanie, czy w czasie rozmów z Ukraińcami pojawia się temat tragedii smoleńskiej, a jeśli tak jest, to jak oni ją oceniają z perspektywy narodu dużo dłużej ciemiężonego przez Rosję.
STRONA 2
Według dziennikarza najskuteczniejszą drogą do sprawienia, by głos społeczeństwa stał się słyszalny, nie jest droga rewolucji, ani rokoszu, a droga konfederacji wolnych, świadomych obywateli. Taka konfederacja powstaje na dole, jednoczy ludzi w grupy zainteresowane budową programu restytucji państwa polskiego, zabezpieczenia jego niepodległości.
Według dziennikarza, od pewnego czasu trwa proces saski – niepostrzeżenie, dzień po dniu, tracimy atrybuty niepodległego państwa. Co jest takim atrybutem? To, że decyzje dotyczące danego państwa zapadają wewnątrz tego państwa i jest ono wewnątrzsterowne. Niepodległe państwo prowadzi własną politykę zagraniczną, zgodną z polskim interesem narodowym. Funkcjonuje silna gospodarka, wspomagana przez władze tego kraju. Brak tych atrybutów przywodzi momentalnie diagnozę praktyczną, nie polityczną. Polska klasa polityczna nie jest najwyższej próby. Dobór negatywny, który trwa od lat spowodował, że twarzami poszczególnych partii są ludzie przeciętni, słabi, bez właściwości i bez koncepcji.
W krótkiej rozmowie, towarzyszącej spotkaniu w Błaszkach, pytamy Witolda Gadowskiego o to, co czuł 10 kwietnia 2010 roku, kiedy dowiedział się o katastrofie w Smoleńsku. Dziennikarz spróbuje opisać emocje, które towarzyszyły mu w tamtym okresie oraz skomentuje jak dziś - z perspektywy czasu, ocenia to tragiczne wydarzenie.
Zdradzi również szczegóły pracy nad swoją najnowszą książką o Smoleńsku, która opowiada o czasach współczesnych, o tym co przeżywamy i jakie rozterki nam towarzyszą. Podkreśli, że w książce znajdą się sensacyjne, prawdziwe informacje zarówno na temat Smoleńska jak i rzeczywistych okoliczności śmierci Andrzeja Leppera, które udało mu się pozyskać od pracowników służb specjalnych Izraela i pewnego legendarnego wywiadowcy. W kontekście bieżących wydarzeń na świecie, w tym na Ukrainie, oceni na podstawie swojej wiedzy i doświadczeń czy Polska jest przygotowana na potencjalne zagrożenie i czy istnieją w naszym kraju jeszcze środowiska kierujące się polską racją stanu.
Zapraszamy serdecznie do wysłuchania naszego mini-wywiadu. Rozmowę przeprowadził Paweł Wasążnik, Komendant Główny Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej.
Przez ostatnie lata mieliśmy do czynienia z potwornym demontażem polskiego systemu bezpieczeństwa. Nagle okazało się, że najbardziej „zaprzyjaźnione” z nami państwo, któremu oddaliśmy śledztwo smoleńskie, nie dość że zaanektowało – wbrew własnym gwarancjom - fragment innego państwa, to dodatkowo napadło na to państwo zbrojnie. Problemy na Ukrainie uświadamiają nam w jak fatalnej znajdujemy się sytuacji.
Zapraszamy serdecznie do wysłuchania I części relacji ze spotkania z mjr ZS Pawłem Wasążnikiem, Komendantem Głównym Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej, który przedstawia na przykładach jak bardzo nasza legionowa historia i co za tym idzie - piłsudczykowska koncepcja państwa - łączy się z tym, co dzieje się obecnie na Ukrainie.
Okres po II Wojnie Światowej, z czego większość spędziliśmy pod sowiecką okupacją, a w tej chwili posiadamy pseudo wolne państwo, świadczy o tym, że związanie się polityczne z jednym z dwóch mocarstw – Rosją, albo Niemcami wcześniej czy później przyniesie nam zgubę. Idea Międzymorza w dalszym ciągu może przynieść nam stabilne funkcjonowanie państwa, jeśli ktoś ją w końcu zrealizuje.
Zapraszamy serdecznie do wysłuchania I części relacji ze spotkania z mjr ZS Pawłem Wasążnikiem, Komendantem Głównym Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej, który przedstawia na przykładach jak bardzo nasza legionowa historia i co za tym idzie - piłsudczykowska koncepcja państwa - łączy się z tym, co dzieje się obecnie na Ukrainie.
Prelegent opisuje m.in. posunięcia socjotechniczne rosyjskich planistów. Traktują oni Ukraińców tak, jak gdyby byli Rosjanami, co nie jest prawdą - stąd ich działania nie uzyskują oczekiwanego efektu. W ciągu ostatnich dziesięciu lat nie udały się już dwa razy, powodując rewolucję. Dr Żurawski omawia próby zrealizowania projektu Noworosji, który Rosja chciała osiągnąć zajmując Donbas, Odessę i sięgając aż po Naddniestrze. Wskazuje, iż co innego jest posługiwać się językiem rosyjskim, lub życzyć sobie żyć w postsowieckim niejasnym prawnie systemie umożliwiającym oligarchom robienie ciemnych interesów, a co innego jest znaleźć się pod władzą siłowików z Kremla. W tej sytuacji atak rosyjski na wschodzie faktycznie nie powiódł się. Rosja posiada bowiem obecnie około 30% tych terenów pod kontrolą, które miała przed operacją ukraińską, a poniosła poważne straty – ponad 4600 zabitych według danych komitetu matek rosyjskich żołnierzy.
Według politologa gra Rosji o Ukrainę została przegrana. Naród ukraiński jest w tej chwili antyrosyjski i nienawiść do Rosji rośnie wraz z każdym zabitym. Jest to zmiana epokowa, o kapitalnym znaczeniu dla Polski. W tych warunkach widzimy, że Polska nie potrafi podjąć aktywnej polityki na kierunku ukraińskim. Przyczyn upatruje m.in. w przyjętej linii politycznej, uzmysłowionej najlepiej wypowiedzią premier Kopacz o tym, że należy zamknąć się w domu i czekać aż niebezpieczeństwo minie oraz w aferze taśmowej. Perspektywa porozmawiania przez ministrów spraw zagranicznych innych państw na poufne tematy np. z ministrem Sikorskim nie jest przez nich odbierana z entuzjazmem.
Ogłoszenie kresu idei jagiellońskiej przez Radosława Sikorskiego stanowiło poważne tąpnięcie w polskiej polityce wschodniej. Jego przejawem była cała polityka Platformy Obywatelskiej, polegająca na wycofaniu się ze Wschodu, postawieniu na rdzeń unijny, czyli Niemcy i Francję - zainteresowane współpracą z Rosją i zdystansowaniu się od Ukrainy i Gruzji.
W tej części spotkania dowiemy się m.in. o kulisach powstania polsko-szwedzkiego programu Partnerstwa Wschodniego, stworzonego głównie w odpowiedzi na niekorzystny dla nas unijny projekt tzw. Synergii Czarnomorskiej. Prelegent opisze proces obumierania tej inicjatywy, która gasła politycznie pozbawiona wsparcia. Finalnie Putin uczynił z niej obszar starcia unijno-rosyjskiego. Nacisk rosyjski na Ukrainę, aby nie podpisywała rok wcześniej parafowanej umowy stowarzyszeniowej skutkował cofnięciem się prezydenta Janukowycza pod naciskiem oligarchów i odrzuceniem przez niego tej umowy. Doprowadziło to do zapoczątkowania Majdanu.
Ukraińska rewolucja rozpoczęła się jako protest studencki, lecz próba jego stłumienia spowodowała reakcję społeczeństwa i konsolidację zrywu - już nie jako protestu na rzecz umowy stowarzyszeniowej, tylko walki o obalenie autorytarnej władzy Janukowycza. Rozstrzygający był moment kiedy Rada Najwyższa Ukrainy, pod kierunkiem sterowanej przez Janukowycza Partii Regionów przyjęła ustawodawstwo o stanie wyjątkowym, wzorowane na ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej. To spowodowało ostateczny wybuch, który doprowadził do obalenia Janukowycza.
W tej części spotkania prelegent przywołuje kolejne płaszczyzny sporu między Polską a Rosją. Wymienione zostają m.in. spory energetyczne, w tym te o naftoport w Gdańsku, gazoport w Świnoujściu, „pieremyczkę”, czy pozostałe szlaki tranzytowe. Duży nacisk położony jest na spór dotyczący obecności militarnej Stanów Zjednoczonych w Europie, który nie rozgrywa się jedynie na osi Polska-Rosja, lecz jest także sporem Polski z rdzeniem Unii Europejskiej.
Dr hab. Żurawski vel Grajewski szczegółowo opisuje powtarzające się próby angażowania przez Polskę czynnika zewnętrznego, wobec niedostatku siły własnej. Stany Zjednoczone jako czynnik wzmacniający Polskę w obliczu nieuchronnego konfliktu z Rosją były jednym z najistotniejszych elementów polskiej polityki zagranicznej w okresie między wojną iracką, a dojściem do władzy Platformy Obywatelskiej. Drugim obszarem, z którego usiłowano uzyskać zasoby na rzecz rywalizacji z Rosją, była Unia Europejska. Niestety, według prelegenta, z biegiem czasu następuje wyraźny spadek znaczenia jej instytucji centralnych, przerost ambicji w obszarach w których nie jest w stanie prowadzić skutecznej polityki i jednocześnie wyraźna hegemonizacja na rzecz Niemiec.
Szeroko omówiona zostaje praktyka traktowania przez Rosję Polski i nowych państw Unii Europejskiej tak jakby nie należały do Unii Europejskiej, przy milczącej zgodzie instytucji wspólnotowych. Czy udało się Polsce tę praktykę przełamać, dowiemy się z tej części spotkania.
STRONA 3
Jednym z najważniejszych celów państwa polskiego było i wciąż pozostaje uniemożliwienie odrodzenia się imperium rosyjskiego poprzez wsparcie prozachodniego kursu narodów położonych między Polską, a Rosją – czyli wsparcie dla Ukrainy, Białorusi, a także narodów peryferyjnych jak np. Gruzji, czy Mołdawii oraz państw bałtyckich, w momencie gdy te sięgały po niezależność i wychodziły spod dominacji Kremla. Ten cel nadal nie został zrealizowany.
Zapraszamy do wysłuchania rozmowy z Andrijem Gabrowem, kandydatem do Wierchownej Rady Ukrainy z ramienia Frontu Ludowego Arsenija Jaceniuka. W przeddzień wyborów na Ukrainie pytamy o zmiany jakie dokonały się w kraju oraz o perspektywy i szanse na przyszłość.
Nasz rozmówca podkreśla, że na Majdanie dokonała się wielka zmiana w myśleniu wśród ludzi, którzy poczuli w końcu w którym kierunku chcą podążać i jak się zmieniać. Gabrow wyjaśnia dlaczego te wybory są tak istotne - w jego opinii pozwalają na wejście do parlamentu osobom nastawionym proeuropejsko, dla których liczy się zmiana systemu i którzy widzą docelowo Ukrainę jako państwo w pełni suwerenne i niezależne.
Dowiemy się dlaczego wspiera Front Ludowy (Narodnyj Front), jakie zdanie posiada na temat działaczy Prawego Sektora i czy słusznie w Polsce straszy się naszych rodaków szerokim ukraińskim poparciem dla ruchów nacjonalistycznych. Przedstawi jakie są plany Frontu Ludowego jeśli uzyska odpowiednio wysokie poparcie społeczne, wspomni o planowanych reformach, w tym m.in. o modernizacji i wzmacnianiu ukraińskiej armii oraz działaniach zmierzających do zwalczenia korupcji. Zapytamy o ustawę lustracyjną, reformę sądów i specjalny status dla Donbasu.
Gabrow przedstawi realną sytuację na wschodzie Ukrainy, gdzie obecnie trwa regularna wojna z rosyjskim agresorem i codziennie giną ludzie. Wypowie się na temat szans na skuteczną ukraińską ofensywę i odzyskanie zaanektowanego Krymu.
9 października 2014 r. w Łodzi odbyło się otwarte spotkanie z pokazem zdjęć i materiałów multimedialnych pt. „Bieżąca sytuacja na Ukrainie i jej konsekwencje dla Polski i Polaków”. Na spotkaniu zaprezentowaliśmy materiały fotograficzne z przejazdu do Donbasu polskiego konwoju humanitarnego, zorganizowanego przez Stowarzyszenie „Pokolenie” i Fundację Strzelecką. W czasie spotkania spróbowaliśmy opisać bieżącą sytuację na Ukrainie, stan przygotowań Państwa Polskiego do nieuchronnie czekających go wyzwań oraz zaprezentowaliśmy obecne i przyszłe inicjatywy pomocowe przygotowywane dla Ukrainy. Zaprezentowaliśmy również nagrany wcześniej wywiad z dr hab. Przemysławem Żurawskim vel Grajewskim, który specjalnie dla uczestników slajdowiska oraz czytelników naszego portalu odpowiedział na pytania dotyczące katastrofy w Smoleńsku i bieżącej sytuacji na Ukrainie.
9 października 2014 r. w Łodzi odbyło się otwarte spotkanie z pokazem zdjęć i materiałów multimedialnych pt. „Bieżąca sytuacja na Ukrainie i jej konsekwencje dla Polski i Polaków”. Na spotkaniu zaprezentowaliśmy materiały fotograficzne z przejazdu do Donbasu polskiego konwoju humanitarnego, zorganizowanego przez Stowarzyszenie „Pokolenie” i Fundację Strzelecką. W czasie spotkania spróbowaliśmy opisać bieżącą sytuację na Ukrainie, stan przygotowań Państwa Polskiego do nieuchronnie czekających go wyzwań oraz zaprezentowaliśmy obecne i przyszłe inicjatywy pomocowe przygotowywane dla Ukrainy. Zaprezentowaliśmy również nagrany wcześniej wywiad z dr hab. Przemysławem Żurawskim vel Grajewskim, który specjalnie dla uczestników slajdowiska oraz czytelników naszego portalu odpowiedział na pytania dotyczące katastrofy w Smoleńsku i bieżącej sytuacji na Ukrainie.
11 września br. z Placu Sejmu Śląskiego w Katowicach wyjechał konwój z pomocą humanitarną dla Ukrainy. W jego skład weszło kilkanaście aut, w tym osiem terenowych, które zakupiliśmy z myślą o przekazaniu batalionom Gwardii Narodowej.
Dzięki zaangażowaniu wielu ludzi dobrej woli w ramach akcji „Jestem Polakiem – pomagam Ukrainie!” w ciągu kilku dni udało się zebrać blisko 120 tys. zł. Za te pieniądze zakupiono samochody terenowe, żywność, kilkaset sztuk odzieży termicznej, paramedyki ratujące życie (m.in. Celox), koce termiczne, opaski uciskowe, peleryny wojskowe itp. Zorganizowano również pomoc dla dzieci polskich mieszkających na Ukrainie i dla uchodźców z okolic Doniecka i Ługańska, przebywających w obozach na wschodzie Ukrainy. W konwoju pojechało ponad 20 wolontariuszy, w tym jako kierowcy pełnoletni Strzelcy ze Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej.
W ramach akcji społecznej „Jestem Polakiem – pomagam Ukrainie” zaprosiliśmy do Warszawy panią Jadwigę Chmielowską, która spotkała się z ukraińskimi gośćmi – dziećmi członków Samoobrony Majdanu walczących obecnie w batalionach ukraińskiej Gwardii Narodowej z rosyjską agresją w Donbasie, dziećmi uciekinierów z Krymu po dokonanej przez Rosję aneksji oraz dziećmi mieszkańców Donbasu – Doniecka, Ługańska – którzy musieli opuścić swoje domy w wyniku walk.
STRONA 4
Witamy ukraińskich gości! Po wielu staraniach, w dniu 15 sierpnia ok. godz. 14.00, poprzez przejście w Medyce, przybyła do Polski na wypoczynek pierwsza grupa 40 ukraińskich dzieci wraz z opiekunami. Pośród przybyłych są dzieci członków Samoobrony Majdanu, obecnie walczących w ukraińskich formacjach ochotniczych z terrorystami w Donbasie, są dzieci uciekinierów z Krymu, oraz dzieci z terenów objętych działaniami wojennymi z okolic Słowiańska czy Ługańska.
Po przesiadce do polskiego autokaru cała grupa udała się na nocleg do Warszawy, gdzie 16 sierpnia zaplanowano zwiedzanie Muzeum Powstania Warszawskiego, Zamku Królewskiego oraz Centrum Nauki Kopernik. Następnie, 17 sierpnia, cała grupa uda się na wypoczynek nad polskie morze, skąd będą organizowane wycieczki. 26 sierpnia nasi goście wracają na Ukrainę. Będziemy starali się na bieżąco relacjonować ich pobyt.
Po upadku ZSRR Ukraina uzyskała niepowtarzalną szansę dołączenia do demokratycznej Europy. Od początku miała, z wielu względów, znacznie trudniejszą drogę niż Polska. Pozostałości po komunizmie, bieda i wewnętrzne podziały, a także wpływ czynników zewnętrznych czyniły tę drogę jeszcze bardziej wyboistą. Dziś zewnętrzne mocarstwo nie waha się nawet przed wojną czy masową zbrodnią, aby Ukrainę z tej drogi zawrócić.
Zapraszamy do wysłuchania prelekcji Pawła Wasążnika p.t. Orzeł i Krzyż - Motywacje Żołnierzy Niezłomnych, która odbyła się 04.05.2014 r. w Aleksandrowie Łódzkim w ramach Forum Ewangelizacyjno - Patriotycznego. W historii Rzeczypospolitej jest wiele momentów, kiedy nie tylko zawierzaliśmy nasze losy Opiece Bożej, ale wiara stawała się osią zmiany, pozytywnych przemian, pobudzenia patriotyzmu, kiedy hasło Bóg – Honor – Ojczyzna stanowiło kościec ideowy wielkich wysiłków, i dzięki poświęceniu oraz wierze prowadziło nas do zwycięstw. Faktem była obrona Częstochowy w chwili załamania, faktem był Cud nad Wisłą i wiele innych kluczowych wydarzeń z naszej historii. Aby zrozumieć motywacje i wartości, przyświecające żołnierzom Wyklętym, musimy się nieco cofnąć, do początków II RP.
Dzięki inicjatywie i zaangażowaniu Jadwigi Krzywania z Lutomierska mogliśmy uczestniczyć w kolejnym już „Ognisku Patriotyzmu”, które odbyło się 5 lipca 2014 r. Tym razem mieliśmy przyjemność gościć Witolda Gadowskiego, który opowiedział zebranym o roli służb specjalnych w Polsce, szczególnie w kontekście ostatniej afery podsłuchowej. Zapraszamy do wysłuchania II części spotkania.
Pan Janusz Niemiec, syn mjr. Antoniego Żubryda, najmłodszy więzień Polski Ludowej oraz aktywny członek Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej, był honorowym gościem spotkania z Kajetanem Rajskim, autorem książki pt. „Wilczęta. Rozmowy z dziećmi Żołnierzy Wyklętych”
Dzięki inicjatywie i zaangażowaniu Jadwigi Krzywania z Lutomierska mogliśmy uczestniczyć w kolejnym już „Ognisku Patriotyzmu”, które odbyło się 5 lipca 2014 r. Tym razem mieliśmy przyjemność gościć Witolda Gadowskiego, który opowiedział zebranym o roli służb specjalnych w Polsce, szczególnie w kontekście ostatniej afery podsłuchowej. Zapraszamy do wysłuchania I części spotkania.
W 1999 rozpoczyna się w Krośnie proces Jerzego Vaulina, mordercy mjr. Antoniego Żubryda i jego ciężarnej żony Janiny. Janusz Niemiec przez 3 lata jako oskarżyciel posiłkowy siedział na sądowej sali, patrząc w oczy mordercy swoich rodziców. Do dziś nie wie, gdzie są pochowani, a morderca, uniewinniony z powodu przedawnienia, pozostaje bezkarny.
Pan Janusz Niemiec, syn mjr. Antoniego Żubryda i najmłodszy więzień polityczny Polski Ludowej, był honorowym gościem środowego spotkania z Kajetanem Rajskim, autorem książki pt.: „Wilczęta. Rozmowy z dziećmi Żołnierzy Wyklętych”.
Zapraszamy do wysłuchania III części rozmowy z płk. Kazimierzem Paulo ps. „Skała”, w której kontynuuje swoje wspomnienia związane ze służbą dla niepodległej Rzeczypospolitej. Na zakończenie życzy wszystkim, a w szczególności młodzieży, „wszystkiego, co Polak Polakowi powinien życzyć, przede wszystkim patriotyzmu, żeby cały czas im śpiewał Mazurek Dąbrowskiego, żeby kochali ojczyznę, tak jak myśmy kiedyś kochali”. Zapytany, czy było warto walczyć, odpowie z pełnym przekonaniem: To był nasz obowiązek, to było we krwi.
Zapraszamy do wysłuchania II części rozmowy z płk. Kazimierzem Paulo ps. „Skała”, w której wspomina dzieje oddziału partyzanckiego, opowiada jak wyglądał sztab „Ognia” oraz kim byli najbliżsi współpracownicy, którzy go otaczali. Dowiemy się jak wyglądało codzienne życie i zadania, których podejmowali się partyzanci, walcząc o niepodległość Polski.
Zapraszamy do wysłuchania III części spotkania z Romualdem Szeremietiewem, byłym wiceszefem Ministerstwa Obrony Narodowej. Prelegent twierdzi, że nasze sąsiedztwo z Ukrainą, nawet gdyby była nam wroga, nie stanowi dla nas zagrożenia, choć oczywiście może być problemem. Natomiast sąsiedztwo z Rosją, która połknie Ukrainę, jest dla nas śmiertelnym niebezpieczeństwem. Patrzy na to pod kątem balansu potencjałów, różnicy sił.
Zapraszamy do wysłuchania II części spotkania z Romualdem Szeremietiewem, byłym wiceszefem Ministerstwa Obrony Narodowej. Prelegent podkreśla, że musimy opracować taki system bezpieczeństwa narodowego, który będzie nas bronił nie tylko przed agresją zbrojną, ale również przed agresją zawoalowaną, na której opiera swe działania Federacja Rosyjska, realizująca plan odbudowy potęgi imperialnej.
STRONA 5
Marsz odbył się w Łodzi 24.05.2014 roku w ramach Tygodnia Bohaterów Walki z Totalitaryzmem. Wydarzenia w ramach Tygodnia organizowało Porozumienie Środowisk Patriotycznych Regionu Łódzkiego. Patronatem objął je łódzki oddział Instytutu Pamięci Narodowej oraz Ksiądz Arcybiskup Metropolita Marek Jędraszewski.
Zapraszamy do wysłuchania I części spotkania z Romualdem Szeremietiewem, byłym wiceszefem Ministerstwa Obrony Narodowej. Prelegent nakreśla skalę zaniedbań w mechanizmach bezpieczeństwa narodowego - w kontekście działań Federacji Rosyjskiej, która realizuje plan odbudowy potęgi imperialnej.
Zapraszamy do wysłuchania drugiej części relacji ze spotkania z Magdaleną Mertą, w czasie którego prelegentka kontynuuje wątek podporządkowania sprawy Smoleńska politycznej propagandzie. Wspomina o bolesnym fakcie nie liczenia się z uczuciami tych, którzy opłakują swoich bliskich. Przykładem jest gehenna jaką przeżywają rodziny Anny Walentynowicz, czy Ewy Błasik, która walkę o dobre imię swojego męża przypłaciła zdrowiem, nie mogła jednak milczeć w obliczu tak wielu plugastw i podłości, które po śmierci dotknęły gen. Błasika.
Magdalena Merta wspomina o dojmującym poczuciu bezsilności, łagodzonym jednak przez postawy, które są drogowskazem wskazującym, że nie ważne jak bardzo jest źle - poddać się nie wolno. Zaznacza, że z 600 tomów akt, które są systematycznie czytane i przeglądane, nie wszystko ma wartość merytoryczną. Wzbudza zainteresowanie duża ilość dokumentów, które tak naprawdę nic nie wnoszą do sprawy. Z drugiej strony, to co jest już w aktach nie zawiera wszystkich informacji; szczęśliwie jest też dostęp do ludzi, którzy zeznawali do tych protokołów oraz precyzowali pewne dane, dotyczące tego, co się stało. To pozwala uświadomić sobie skalę manipulacji. Przykładem jest postać Artura Wosztyla, pilota Jaka-40, który lądował przed Tupolewem na płycie smoleńskiego lotniska. Mówiono o nim, że dokonał brawurowego lądowania, jednak on upiera się, że jego manewr był absolutnie standardowy i pozbawiony brawury. Nie było niczego, co miałoby wykraczać poza procedurę i co tłumaczyłoby powstanie tej "legendy". Postawiono mu zarzuty o narażenie bezpieczeństwa pasażerów, jednak nie udało się ich podtrzymać - nie znaleziono niczego, co byłoby dowodem na lekkomyślność pilota. Legendę puszczoną w eter Wosztyl stara się sprostować, ale przeciętny Polak, na podstawie mylnych informacji krążących w obiegu, i tak będzie przekonany, że Jak-40 wylądował cudem.
Prelegentka udowadnia, że czytając akta, z tomu na tom narasta przekonanie, iż dokumentacja którą stworzyli Rosjanie do niczego się nie nadaje. Zawarte tam teorie, poddane krytycznej analizie, nie dają się obronić. Jednak ustalenia te były i są bronione bezkrytycznie przez prokuraturę oraz komisje Millera i Laska. Wnioski o samodzielne badania kierowane do tych gremiów spotykają się z odmową. Beata Gosiewska, która zażądała obecności niezależnego eksperta - patomorfologa prof. Michaela Badena, w czasie sekcji Przemysława Gosiewskiego, usłyszała jedynie argument, że „pani nie rozumie, że Rosja jest mocarstwem”. Prokurator zgody nie udzielił.
Bezsilność wobec zła, która stała się dzień po dniu udziałem Rodzin i osób zaangażowanych w sprawę wyjaśnienia tragedii, jest coraz większa. Rodzą się pytania, czy kiedyś będzie inaczej, czy zostanie to przebadane jak należy. Z drugiej strony, w bólu towarzyszącym przedzieraniu się przez setki stron akt, bliscy ofiar katastrofy zachowują nieustanną świadomość jak wiele doświadczyli dobra, które było sabotowane. Dopiero po latach wychodzi na jaw fakt, że odrzucono wiele propozycji pomocy pochodzących od instytucji jak i pojedynczych ludzi. Nie dość, że je odrzucono, to nawet nikt im nie odpowiedział, nie mówiąc o podziękowaniu. Pamięć o wsparciu i współodczuwaniu daje jednak ogromną siłę. Ofiary i ich bliscy nie zostali sami, bo stanął za nimi polski naród. Magdalena Merta podsumowuje: "Póki życia i sił starczy nie będziemy składać broni, żeby wyjaśnić Smoleńsk i upamiętnić tych, którzy tam zginęli, zrealizować ich testament, nie dopuścić do spsienia Polski, załamania się państwowości tego kraju".
24 kwietnia br. w sali parafialnej Kościoła pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Łodzi odbyło się spotkanie z Magdaleną Mertą. Prelegentka podjęła się próby dokonania bilansu aktualnego stanu wiedzy na temat Katastrofy Smoleńskiej. Potwierdziła, że wciąż nie znamy dokładnie jej przebiegu, dysponujemy jedynie kilkoma hipotezami, z których część wydaje się bardziej prawdopodobna niż inne. Podkreśliła jednak z całą odpowiedzialnością, że to co wydarzyło się w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 roku nie miało takiego przebiegu, jaki zawarto w raportach MAK-u i Millera. Zaakcentowała ogromny wkład pracy niezależnych ekspertów w demaskację niektórych absurdalnych pomysłów i tzw. "ustaleń" z obu tych raportów. Wszystko bowiem czego się dowiedzieliśmy dotychczas na temat tragedii udało się uzyskać albo dzięki bezpośredniej pracy członków zespołu parlamentarnego ds. wyjaśnienia przyczyn katastrofy smoleńskiej, kierowanym przez posła Antoniego Macierewicza, albo poprzez wymuszenie na oficjalnych ekspertach rzetelnych badań, bo te nierzetelne zostały zakwestionowane.
Magdalena Merta położyła nacisk na fakt, że ci, którym oficjalnie powierzono troskę o śledztwo smoleńskie, w rzeczywistości zajęli się formułowaniem tez i opinii, które miały służyć z góry ustalonej wersji wydarzeń. Nikt nie zajął się tak naprawdę badaniem dowodów i sprawdzeniem co się wydarzyło - bez podporządkowywania tego jakiejś z góry założonej tezie. Ciągła walka z kłamstwem i antysmoleńską propagandą jest wciąż ogromnym wysiłkiem, rodzącym przekonanie o dodatkowej krzywdzie wyrządzanej zarówno bliskim ofiar katastrofy, jak również ludziom prawdziwie zainteresowanym tym, co wydarzyło się 10 kwietnia pod Smoleńskiem.
Organizatorami spotkania byli: Włodzimierz Domagalski, Piotr Jaworski, ks. Krzysztof Majacz, Grażyna Napieralska, Tadeusz Stefanowski.
Akos Engelmayer opowiada skąd wzięła się u niego tak wielka miłość do Polski. Podkreśla jednocześnie, że sympatia do Polaków jest nierozłączną częścią patriotyzmu węgierskiego. Patrzy na Polskę jak cudzoziemiec, z odpowiedniej perspektywy, ale jednocześnie pod skórą czuje wszystkie problemy toczące nasz kraj. Boli go obserwacja tego, jak nasze społeczeństwo jest rozbite i wewnętrznie podzielone.
Były ambasador odpowiada na pytanie, czy widzi w Polsce takiego człowieka jak Orban. Dookreśla, jaką rolę odegrał kościół katolicki podczas zmiany ustroju na Węgrzech i w jakiej kondycji znajduje się obecnie. Opisuje jak wygląda sytuacja medialna na Węgrzech, gdzie wychodzi bardzo dużo lewicujących gazet i jest tylko jedna niezależna telewizja. Wspomina o tym, jak dużo Orban wygrywa bezpośredniością i kontaktem ze zwykłym obywatelem. Każdy Węgier dostaje co pół roku adresowaną do niego ankietę: jakie ma oczekiwania, czego chce, czego nie chce. Co nieprawdopodobne, kilka milionów takich odpowiedzi wraca z powrotem. Ludzie czują się słuchani i maja poczucie posiadania wpływu na rzeczywistość. Jest to wielka broń w rękach rządu.
Akos Engelmayer charakteryzuje jaki jest stosunek rządu węgierskiego do odradzającej się rosyjskiej potęgi imperialnej oraz jak wygląda węgierski system bezpieczeństwa kraju. Był dotychczas przekonany, że Jobbik finansowany jest przez Rosję, ostatnie wydarzenia zdają się to potwierdzać.
Organizatorzy: Włodzimierz Domagalski, Piotr Jaworski, ks. Krzysztof Majacz, Grażyna Napieralska, Tadeusz Stefanowski.
Zapraszamy do wysłuchania II części spotkania z Akosem Engelmayerem, pierwszym ambasadorem Węgier w Polsce po upadku komunizmu. Prelegent kontynuuje wykład na temat aktualnej sytuacji na Węgrzech, bilansu rządów Victora Orbana oraz stosunków polsko-węgierskich.
Były ambasador opisuje działania Orbana, podkreślając mocno jego siłę przekonywania, bezpośredniość w kontaktach, doskonały talent oratorski. Przywołuje absurdy, takie jak ten, kiedy Daniel Cohn-Bendit, pedofil z europarlamentu, próbował uczyć Orbana demokracji.
Akos Engelmayer ze szczególną uwagą opisuje to, jak premier Węgier ustosunkował się do problemu emigracji – każdy Węgier żyjący w diasporze dostał z powrotem obywatelstwo i prawo wyborcze. Jeżeli jakaś osoba (lub jej potomek) urodziła się na terenie historycznych Węgier, to jeśli mówi po węgiersku i czuje związek z ojczyzną, otrzyma obywatelstwo i prawa wyborcze.
Prelegent podkreśla, że w zakresie polityki zagranicznej marzeniem Orbana jest mocna środkowa Europa; liczył tutaj na Polskę, nawet swoją pracę magisterską pisał o polskiej opozycji. Niestety przez osiem lat premier Tusk był na Węgrzech tylko raz.
Engelmayer przywołuje słowa przewodniczącego Fideszu, który twierdzi, że fundamentem działania jest demokracja, wolność i poszanowanie praw człowieka. Na tych fundamentach trzeba budować dom, a każdy naród ma prawo budować ten dom wedle swojego uznania. Orban tak właśnie czyni: odrzucił warunki Międzynarodowego Funduszu Walutowego, prowadzi własną politykę zagraniczną, przestrzegając przy tym wszystkich norm europejskich.
Szerokim i zniekształconym echem odbił się w mediach fakt, że Orban zażądał dla Węgrów na Ukrainie prawa do uzyskania podwójnego obywatelstwa, do praw kolektywnych, do autonomii. Były ambasador zaznacza, że Ukrainę zamieszkuje 200 tys. Węgrów, którzy nie mają praw obywatelskich. Twierdzi, że Orban nigdy nie mówił o zmianie granic, co tak rozdmuchała prasa zagraniczna i polska, chciał tylko wywalczyć prawa dla rodaków. Czy powiedzenie tego w takim momencie było faux pas węgierskiego polityka, czy świadomym działaniem powodowanym analizą, że jest to moment, kiedy można coś wywalczyć, to już zupełnie inna sprawa. Przyznać trzeba, że Majdan wycofał się szybko z ustawy o zlikwidowaniu języków mniejszości.
Prelegent twierdzi, że Orban to wielki człowiek, bardzo zdecydowany, myślący kategoriami pięćdziesięciu lat. Polityk, który wprost mówi, że ani Międzynarodowy Fundusz Walutowy, ani instytucje finansowe, ani Unia Europejska nie są szefami jego kraju, gdyż każde państwo samo odpowiada za swoją gospodarkę. Przy czym nie pożyczka uzdrowi gospodarkę, lecz gospodarka budowana na pracy.
Financial Times pisał o Orbanie: "drugi prawdziwie silny polityk w Europie zaraz po Merkel". Tego samego dnia przedstawiciel rządu niemieckiego kontrował: "premier który silnie polaryzuje całą Europę, prowadzi nacjonalistyczną politykę, ogranicza wolność słowa oraz marginalizuje rolę parlamentu". Jaki z tego wniosek? Widać w Europie jest miejsce tylko dla jednego silnego polityka...
Zapraszamy do wysłuchania relacji ze spotkania z Akosem Engelmayerem, pierwszym ambasadorem Węgier w Polsce po upadku komunizmu. Prelegent wypowiedział się na temat aktualnej sytuacji na Węgrzech, bilansu rządów Victora Orbana oraz stosunków polsko-węgierskich. Spotkanie odbyło się 22 maja w Łodzi, w salce parafialnej Kościoła pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
W pierwszej części spotkania gość opowie szczegółowo o biografii Victora Orbana, ze szczególnym naciskiem na okoliczności powstania partii Fidesz, która została zainicjowana przy niemałym udziale polskiego historyka, profesora Wacław Felczaka.
Były ambasador opisze proces transformacji Orbana z kursu dość liberalnego ku konserwatywnemu. Położy nacisk na próby rozliczenia komunistów, przeprowadzone reformy i powody wprowadzenia Karty Węgra. Dowiemy się o zmianach w Konstytucji, podkreślającej znaczenie rodziny, rozumianej jako związek mężczyzny i kobiety; blisko 400 zmienionych ustawach; zaangażowaniu w wyjście z kryzysu zagranicznych korporacji, które wyprowadzały kapitał za granicę.
Akos Engelmayer przypomni o odrzuceniu warunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego, wprowadzeniu dla wszystkich podatku liniowego, zmniejszeniu stawki podatku CIT, co pobudzić miało działalność małych i średnich przedsiębiorstw. Podkreśli znaczące zmniejszenie ilości ministerstw, zwolnienie 7 tysięcy urzędników, ograniczenie ilości parlamentarzystów oraz wsparcie rodzin poprzez zapomogi i zwolnienie z podatku. Zaakcentuje przeprowadzenie reformy administracji terenowej oraz, co bardzo ważne, zapewnienie bezrobotnym - w szczególności Romom - dostępu do trzymiesięcznych zapomóg, a później do publicznej, płatnej pracy.
Zapraszamy do wysłuchania III części spotkania z Sebastianem Rybarczykiem, dziennikarzem i publicystą historycznym, autorem książki „Niewidzialna wojna szpiegów”, która ukazała się niedawno, nakładem wydawnictwa LTW. Autor wypowiada się m.in. na temat decyzji o zatrzymywaniu w służbach specjalnych ludzi z wywiadu i kontrwywiadu PRL, którzy de facto nie podlegali nigdy normalnej procedurze weryfikacyjnej. Ocenia wpływ Amerykanów i amerykańskich służb na to, co dzieje się w naszym kraju. Przywołuje przykład mianowania na szefa GROM-u Sławomira Petelickiego, oficera wywiadu, który zajmował się wcześniej walką z niepodległościową opozycją. Jak twierdzi prelegent, nie było przypadkowe to, że właśnie syn komandosa z NKWD otrzymał pieniądze od Amerykanów, aby ten GROM utworzyć.
Zapraszamy do wysłuchania II części spotkania z Sebastianem Rybarczykiem, dziennikarzem i publicystą historycznym, autorem książki „Niewidzialna wojna szpiegów”, która ukazała się niedawno, nakładem wydawnictwa LTW. W tej części spotkania Autor opowie m.in. o powodach zaczadzenia komunizmem wśród niegdysiejszych intelektualistów oraz historii morderstwa Kennedy’ego i działaniach amerykańskiego establishmentu politycznego oraz służb specjalnych, które zrobiły wszystko, żeby pogrzebać wątek sowiecki w sprawie tego zabójstwa. Mimo, że teoretycznie Stany Zjednoczone były wolnym państwem, gdzie działały bardzo różne komisje i narzędzia kontroli, skutecznie uciszono wszelkie spekulacje na ten temat. Publicysta przeprowadza tu interesującą paralelę do tego, co stało się w Polsce w 2010 roku po Katastrofie Smoleńskiej.
Zapraszamy do wysłuchania I części spotkania z Sebastianem Rybarczykiem, dziennikarzem i publicystą historycznym, autorem książki „Niewidzialna wojna szpiegów”, która ukazała się niedawno, nakładem wydawnictwa LTW. Jak twierdzi Autor, historię szpiegostwa okresu zimnej wojny, po obaleniu Muru Berlińskiego i upadku Związku Sowieckiego, należałoby napisać od nowa. Większość książek, które ukazały się do roku 90-ego jest niestety niewiele warta, głównie z powodu dezinformacji użytej na potrzeby wojny ideologicznej. Od paru lat Sebastian Rybarczyk stara się tę historię opisać ponownie, na podstawie nowych materiałów, które udało się pozyskać z archiwów.
Zapraszamy do wysłuchania I części rozmowy z płk. Kazimierzem Paulo ps. „Skała”, w której wspomina dzieje swojego życia, począwszy od roku 1945, kiedy powrócił z kilkuletniej niemieckiej niewoli do Turaszówki (okolice Krosna). Opowiada o przystąpieniu do oddziału mjr. Józefa Kurasia „Ognia” oraz opisuje najciekawsze akcje skierowane przeciwko okupantowi. Z ogromnym szacunkiem odnosi się do postaci swojego Dowódcy, pełnego charyzmy, odwagi i gorącego patriotyzmu.
Kilkunastoosobowa delegacja Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej wzięła udział w uroczystości odsłonięcia pomnika płk. Łukasza Cieplińskiego w Rzeszowie. Na pomnik, wykonany przez artystę rzeźbiarza prof. Karola Badyna, składa się postać prezesa IV Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość oraz sześć popiersi członków IV Zarządu Głównego WiN. Na pomnik, wykonany przez artystę rzeźbiarza prof. Karola Badyna, składa się postać prezesa IV Zarządu Zrzeszenia "Wolność i Niezawisłość" oraz sześć popiersi członków IV Zarządu Głównego WiN. Uroczystości rozpoczęły się Mszą św. koncelebrowaną przez Biskupa Rzeszowskiego Jana Wątrobę w Bazylice Wniebowzięcia NMP OO. Bernardynów.
STRONA 6
27 września 2013 r., w rocznicę powstania pierwszej polskiej organizacji konspiracyjnej - Służby Zwycięstwu Polski, w Zduńskiej Woli odbyła się uroczystość odsłonięcia i poświęcenia pomnika „Żołnierzy Wyklętych”, członków Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Uroczystości rozpoczęły się o godz. 10.00 programem słowno-muzycznym przygotowanym przez młodzież II Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Pawła II w Bazylice Mniejszej WNMP. Następnie została odprawiona uroczysta Msza św. w intencji „Żołnierzy Wyklętych” Zrzeszenia Obwodu WiN Zduńska Wola. Po Mszy św. uczestnicy uroczystości w asyście pocztów sztandarowych, delegacji i orkiestry dętej, przeszli w pochodzie ulicami miasta do Al. Kościuszki, gdzie został odsłonięty pomnik poświęcony członkom Obwodu WiN Zduńska Wola i jego komendantowi Józefowi Przybylskiemu (1920-1950) ps. „Jeleń”, „Z-8”.
Zapraszamy do obejrzenia drugiej części spotkania z Leszkiem Żebrowskim, który prezentował w Łodzi książkę pt. "Paszkwil Wyborczej". Jest to kolejne wydanie tej pozycji - rozszerzone o materiały, do których dotarł Autor w ciągu blisko 20 lat od premiery. „Paszkwil Wyborczej” jest polemiką z artykułem zniesławiającym uczestników Powstania Warszawskiego, który ukazał się w „Gazecie Wyborczej”. Osią artykułu było stwierdzenie, że: "AK i NSZ wytłukły mnóstwo niedobitków z getta". W tej części materiału dowiemy się m.in. o coraz wyraźniejszym procesie poszukiwania korzeni i tożsamości przez młodych ludzi oraz sile tkwiącej w lokalnej społeczności.
VIII Rajd Szlakami Żołnierzy Wyklętych mjr. Józefa Kurasia „Orła”, „Ognia” dobiegł końca. Zmagania 9 patroli przebiegały na szlakach partyzanckich o łącznej długości ok. 50 km. Przez trzy dni, od 4 do 6 października 2013, młodzież z całej Polski uczestniczyła w przyjacielskiej rywalizacji na trasach wiodących z Krościenka do Ochotnicy Górnej. Droga wiodła malowniczymi wzgórzami, z historycznie związanymi z partyzantką szczytami Marszałka i Lubania, następnie zmierzała poprzez Przełęcz Knurowsko do Bazy Partyzanckiej na Ustrzyku. Na zakończenie odbyła się inscenizacja Bitwy Ochotnickiej, we wspaniałym widowisku uczestniczyło ok. 50 rekonstruktorów. W uroczystym zakończeniu rajdu wzięli udział goście honorowi: żołnierz ZP „Błyskawica” - Zbigniew Paliwoda ps. „Jur”, Janusz Niemiec - syn mjr. Antoniego Żubryda, Zbigniew Kuraś - syn mjr. Józefa Kurasia „Ognia”. Jako ostatni punkt odbyło się Ślubowanie Strzeleckie nowych członków Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej - rekonstruktorów z GRH „Błyskawica”.
Mamy przyjemność zaprezentować na portalu fragmenty przedpremierowego koncertu Pawła Piekarczyka i Leszka Czajkowskiego – „Podziemna Armia powraca!”. Wydarzenie odbyło się w ramach programu historyczno – edukacyjnego „10 dni Polskiego Państwa Podziemnego”, który objął swoim zasięgiem Łódź i województwo. Koncert bardów rozpoczął się utworem "Gdzie są Wasze groby?", w wykonaniu zespołu Pętla Ósemki. Organizatorem było Porozumienie Środowisk Patriotycznych Regionu Łódzkiego.
Od 17 do 27 września br. odbywały się w Łodzi i województwie rozmaite wydarzenia w ramach programu historyczno – edukacyjnego „10 dni Polskiego Państwa Podziemnego”. Te dwie graniczne daty uznane zostały przez organizatorów za najważniejsze z punktu widzenia edukacji historycznej i patriotycznej. Obchody rozpoczęto 17 września, w rocznicę agresji sowieckiej na Polskę, ich zwieńczenie odbyło się dziesięć dni później – w rocznicę wyjątkową. 27 września 1939, na rozkaz Naczelnego Wodza Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, marszałka Edwarda Rydza – Śmigłego, powstała w Warszawie pierwsza tajna organizacja wojskowa, pod nazwą „Służba Zwycięstwu Polski”. Patronatem honorowym objął program abp prof. dr hab. Marek Jędraszewski - Arcybiskup Metropolita Łódzki oraz Instytut Pamięci Narodowej Oddział Łódź. Organizatorem było Porozumienie Środowisk Patriotycznych Regionu Łódzkiego
Zapraszamy do obejrzenia pierwszej części spotkania z Leszkiem Żebrowskim, który prezentował w Łodzi książkę pt. Paszkwil Wyborczej. Jest to kolejne wydanie tej pozycji - rozszerzone o materiały, do których dotarł Autor w ciągu blisko 20 lat od premiery. „Paszkwil Wyborczej” jest polemiką z artykułem zniesławiającym uczestników Powstania Warszawskiego, który ukazał się w Gazecie Wyborczej. Osią artykułu było stwierdzenie, że: AK i NSZ wytłukły mnóstwo niedobitków z getta.
29 września 2013 r. odbyło się uroczyste zakończenie IV Rajdu Szlakami Żołnierzy Wyklętych mjr. Antoniego Żubryda „Zucha”. Uczestnicy zebrali się w brzozowskiej kolegiacie, gdzie odprawiona została Msza Św. w intencji Ojczyzny i Żołnierzy NSZ mjr. Żubryda. Odznaczenia 70-lecia NSZ przyznane przez Związek Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych wręczał płk Kazimierz Paulo ps. "Skała" - były dowódca V kompanii zgrupowania "Błyskawica" mjr. "Ognia", Andrzej Jamro - wiceprezes Zarządu ZŻ NSZ Okręg Podbeskidzie i Komendant Główny Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej mł. insp. Paweł Wasążnik. Odznaczeni zostali Janusz Niemiec - syn mjr. Antoniego Żubryda oraz historycy Andrzej Romaniak i Jerzy Tarnawski. Przemówienie wygłosił płk. Kazimierz Paulo. Organizatorem wydarzenia był Związek Strzelecki Rzeczypospolitej.
28 września 2013 roku w miejscowości Barut, położonej na granicy woj. śląskiego i opolskiego, miały miejsce uroczystości związane z 67. rocznicą zbrodni komunistycznej na żołnierzach NSZ z oddziału Henryka Flamego ps. "Bartek". To właśnie tutaj, w tak zwanym "Śląskim Katyniu", we wrześniu 1946 r. funkcjonariusze UB-NKWD zamordowali żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych, którzy zostali zwabieni obietnicą wyjazdu na Zachód. Ubecka prowokacja powiodła się i na terenie województwa opolskiego doszło do masowych mordów. Domniemane miejsca zbrodni na żołnierzach "Bartka" to okolice tzw. zameczku Hubertus, położonego między miejscowościami Dąbrówka i Barut oraz okolice Łambinowic. Badania wciąż trwają. Zapraszamy do zapoznania się z fotorelacją i wysłuchania wypowiedzi dr hab. Krzysztofa Szwagrzyka. W uroczystościach wzięła udział również delegacja Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej.
W drugiej części naszego wywiadu z gen. Romanem Polko pytamy m.in. o efektywność projektów, mających w zamyśle obywatelskie wsparcie armii. Zastanawiamy się, czy istnieją rozsądne koncepcje tworzenia całościowego systemu bezpieczeństwa państwa, które nie powinno koncentrować się jedynie na utrzymaniu niewielkiej zawodowej armii, lecz wspierać także ochotnicze formacje. W nawiązaniu do tego, poruszamy temat Narodowych Sił Rezerwowych oraz adaptacji zachodnich koncepcji na polskim gruncie.
Pytamy generała o problem zagospodarowania dobrze wyszkolonych żołnierzy po odejściu ze służby, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego pozwolono im odejść, nie korzystając później w ogóle z ich eksperckiego wsparcia. Poruszamy zagadnienia integracji żołnierzy rezerwy między sobą, jak również wychodzenia wojska do społeczeństwa, co jest istotnym czynnikiem kształtowania wojskowego, ale też społecznego, morale. Dowiadujemy się, jak generał widzi kwestię bezpieczeństwa narodowego Rzeczypospolitej w dzisiejszych czasach - przy takim stanie armii, ogromnych cięciach budżetowych i obserwowanej niekonsekwencji w tworzeniu koncepcji bezpieczeństwa. Pytamy, czy Polska może być liderem w działaniach specjalnych, czy kierunek, który został kiedyś przyjęty powinien być w dalszym ciągu kontynuowany.
Generała Romana Polko zapytaliśmy o refleksje na temat tragedii w Smoleńsku, ze szczególnym uwzględnieniem tego, jak zachowało się państwo polskie w obliczu tak ogromnego nieszczęścia, stanowiącego jednocześnie poważne zagrożenie bezpieczeństwa narodowego. Wspominamy generałów, którzy zginęli, a mieli ogromny wkład w rozwój polskich sił zbrojnych: gen. Tadeusza Buka, gen. Włodzimierza Potasińskiego, gen. Franciszka Gągora i gen. Bronisława Kwiatkowskiego.
Poruszamy temat konfliktu w Syrii w świetle deklaracji premiera Donalda Tuska o całkowitym odcięciu Polski od uczestnictwa w misjach w ramach NATO i Organizacji Narodów Zjednoczonych. Pytamy o to, czy istnieje jakakolwiek mniej lub bardziej skoordynowana polityka w zakresie misji ekspedycyjnych. W kontekście nowelizacji budżetu i miliardowych cięć uderzających w MON, zastanawiamy się nad procesami samowykluczania się Wojska Polskiego z sojuszu i samorozbrojenia, czym w istocie jest ograniczanie środków na szkolenia żołnierzy. Pytamy generała, czy został zachowany priorytet rozwoju wojsk specjalnych, jako naszej specjalizacji w ramach sił NATO.
STRONA 7
W dniach 4–6 października 2013 r. odbędzie się VIII edycja rajdu edukacyjnego Szlakami Żołnierzy Wyklętych mjr Józefa Kurasia „Orła”, „Ognia” – Republika Partyzancka.
Głównymi organizatorami tegorocznego rajdu są: Instytut Pamięci Narodowej Oddział w Krakowie, Społeczny Komitet Pamięci Żołnierzy Konfederacji Tatrzańskiej, ROCH-a i Zgrupowania „Błyskawica” w Waksmundzie oraz Związek Strzelecki Rzeczypospolitej. Honorowy patronat nad rajdem objęli: Dyrektor Oddziału IPN w Krakowie dr Marek Lasota, Panowie Zbigniew Kuraś (syn mjr. Józefa Kurasia), Zbigniew Paliwoda "JUR" (żołnierz VI kompanii ZP "Błyskawica"), Panie Zuzanna Kurtyka (Prezes Stowarzyszenia Rodzin Katyń 2010), Anna Paluch (Poseł na Sejm RP) oraz Pan Andrzej Pająk (Senator RP).
Druga część spotkania z historykiem to odpowiedzi na pytania publiczności. Dowiemy się m.in. o stosunkach na osi Ukraina-Niemcy, ze szczególnym naciskiem położonym na kontakty z Abwehrą w latach 39-41, kiedy tworzono oddziały ukraińskiej policji pomocniczej, które z jednej strony Niemcy wykorzystywali do pilnowania Polaków, jednocześnie zaś dawały możliwość przeszkolenia Ukraińców z OUN w obchodzeniu się z bronią.
Historyk omawia pokrótce działalność batalionów Nachtigall i Roland, następnie zaś rozejście się dróg banderowców i Niemców w 1943 roku, kiedy upada wizja niepodległego państwa ukraińskiego i dochodzi do wzajemnej walki. Poznajemy historię dywizji SS Galizien, utworzonej w zasadzie przeciwko banderowcom, pada również wiele informacji na temat lokalnych porozumień z Niemcami na zapleczu frontu.
W związku z 70. rocznicą zbrodni ukraińskich nacjonalistów na Polakach, które miały miejsce na Wołyniu i w Galicji Wschodniej, zapraszam do zapoznania się z relacją z wykładu dr hab. Grzegorza Motyki - w mojej opinii najlepszego specjalisty w Polsce zajmującego się tematem Ukraińskiej Powstańczej Armii i Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. Prelegent wygłosił wykład pt. „Rzeź wołyńsko-galicyjska 1943–1945”.
Historyk w swoim wykładzie koncentruje się na trzech zagadnieniach: - opisie wydarzeń w latach 1943-1945 na Wołyniu i w Galicji Wschodniej, - identyfikacji przyczyn i zaprezentowaniu poglądów jakie mają na ten temat historycy, - przedstawieniu w skondensowanej formie tego, jak dzisiaj patrzą na te wydarzenia Polacy i Ukraińcy.
Trzecia część spotkania dotyczącego biografii Lecha Kaczyńskiego to przede wszystkim rzut oka na czynniki, które ukształtowały jego osobowość. Historycy podkreślają tutaj wielki wpływ Stanisława Tomaszewskiego ps. "Miedza" - legendarnego grafika Armii Krajowej, ale też ojca chrzestnego Lecha Kaczyńskiego, który od najmłodszych lat spędzał z nim godziny na rozmowach.
Za sprawą pytań publiczności poruszone zostaną również tematy tzw. szafy Lesiaka, bezskutecznego nagabywania Marii Kaczyńskiej przez Bezpiekę, jej rozpracowywania i zakończonych fiaskiem prób wykorzystania jako kontaktu operacyjnego. Dowiemy się więcej o źródłach, do których udało się dotrzeć autorom w trakcie ich pracy nad książką, w tym o heroicznej postawie Marty Kaczyńskiej, która pomimo osobistej tragedii zrobiła wszystko co w jej mocy, by zabezpieczyć rodzinne archiwum przed zniszczeniem.
Druga część spotkania ze Sławomirem Cenckiewiczem i Adamem Chmieleckim to przede wszystkim subtelna analiza „żywotów równoległych”, czyli bliźniaczej relacji Lecha i Jarosława Kaczyńskich, którzy - osobowościowo tak różni - doskonale się uzupełniali.
Autorzy „Biografii Politycznej” poruszają również temat „wykreślania” kogoś z historii za pomocą specyficznie dobieranego materiału zdjęciowego. Dla zobrazowania tej „kreacji przeszłości” przywołują zdjęcia ze strajku w Stoczni Gdańskiej w maju 1988 roku - na jednym z nich w pierwszym rzędzie widać Lecha i Jarosława Kaczyńskich. Drugie, na których ich brak, cieszy się z oczywistych względów daleko większym powodzeniem. Historycy podkreślają, że życie w kulturze obrazkowej i nastawienie na przekaz prosty niczym instrukcja przyrządzania kiślu, może okazać się zgubne dla naszej zdolności interpretowania faktów.
Nie zabrakło miażdżących diagnoz, w tym chyba tej najważniejszej - identyfikującej Smoleńsk jako dowód całkowitej demobilizacji służb państwowych i przejaw choroby toczącej całą klasę polityczną - wyrażoną lekceważeniem podstawowych zasad bezpieczeństwa. Bieżące wydarzenia wskazują na to, że niewiele się w tej materii nauczono i wciąż konieczna jest potrzeba obudowy prawnej działań wydawałoby się oczywistych.
Z wielu powodów nie było łatwo pisać tej książki - powiedział Sławomir Cenckiewicz w czasie spotkania promującego biografię polityczną Lecha Kaczyńskiego, obejmującą lata 1949-2005. "Trudność polega na tym, że wymyka się on z pewnego schematu biografii, które do tej pory pisałem" - dodał. Nie zaliczał się do postaci reprezentujących w polityce ruch stricte "niezłomny", bo osoby do niego należące realnie niewiele w polityce osiągają, choć są punktem odniesienia i stanowią siłę moralną. Nie był też postacią, która w którymś momencie swojego życia stoczyła się w stronę zdrady, zaprzaństwa i stała się renegatem sprawy narodowej.
Biografie o niezłomnych lub zdrajcach pisze się najłatwiej; tym razem wyzwanie okazało się o wiele trudniejsze - dotyczyło politycznego realisty, który, jak pisze we wstępie autor, zdaje sobie sprawę z tego, że droga ku Polsce wolnej i silnej wcale nie jest prosta, że wiedzie przez liczne kompromisy, gry taktyczne i piętrowe operacje polityczne.
Druga część spotkania z Dorotą Kanią to kontynuacja tematu niewyjaśnionych samobójstw i zabójstw ostatnich dwudziestu trzech lat. Bywa, że jednej śmierci towarzyszą kolejne, tworząc tragiczną sieć wzajemnych powiązań. Autorka zapowiada kontynuację swojej pracy badawczej, która w przyszłości uwieńczona zostanie kolejną książką. Zasygnalizować należy, że dziennikarka porusza jedynie wycinek problemu - determinowana dostępem do materiałów i osób na tyle odważnych, by wypowiedzieć się w danej sprawie. Pytania publiczności wskazują, że istnieje ogromne społeczne oczekiwanie na wyjaśnienie niewyjaśnionego, a pamięć ludzka, wbrew pozorom, nie jest na tyle ulotna, jak by tego oczekiwano.
Ostatnia część spotkania z dr Piotrem Gontarczykiem to przede wszystkim próba odpowiedzi na pytanie o wiarygodność materiałów SB-ckich jako źródła historycznego. Historyk ocenia ją wysoko, według niego jest to jedno z najcenniejszych źródeł, które posiadamy - często rozstrzygające. Odpiera powszechne dziś, ale kiepsko umotywowane argumenty za intencjonalnym tworzeniem "fałszywek" w bezpieczniackich strukturach.
"Jeżeli głupoty i kłamstwa wypisywano w partyjnych biuletynach, rocznikach statystycznych i podręcznikach szkolnych, to skądś ta władza musiała wiedzieć jak jest naprawdę" - dowodzi.
Gontarczyk podkreśla, że w przestrzeni publicznej celowo podważa się rzetelność tego rodzaju dokumentów, choć - paradoksalnie - nie czyni się tego samego w stosunku do dokumentów Gestapo, czy dokumentów NKWD, których wiarygodności nikt nie neguje i rzadko poddaje w wątpliwość. Twarde dokumenty wytworzone przez aparat bezpieczeństwa przeciwstawia "płynnym" zeznaniom funkcjonariuszy, które często ewoluują dowolnie w zależności od panującej koniunktury: "Nie ma takiej absurdalnej rzeczy, nie ma takiego kłamstwa i nie ma takiego głupstwa, które by sądy w swoich wyrokach nie mogły powtórzyć za funkcjonariuszami Służby Bezpieczeństwa" - dodaje badacz, komentując również casus Zyty Gilowskiej.
Książka Doroty Kani to kompendium wiedzy na temat wyników śledztw w sprawie najgłośniejszych zabójstw i samobójstw, które nastąpiły na przestrzeni minionych dwudziestu trzech lat. Autorka porządkuje informacje w zakresie poszczególnych postępowań, akcentując fakt, że prawie w każdym opisanym w książce przypadku, pojawiają się funkcjonariusze służb specjalnych PRL. Spotkanie poprowadził Radosław Peterman. Zapraszamy do zapoznania się z naszą relacją.
Zapraszamy do wysłuchania drugiej części spotkania z dr Piotrem Gontarczykiem, w którym opowie m.in. o "działaniu w uzasadnionym błędzie", która to formuła otworzyła precedensową furtkę ku uniewinnieniu wielu kłamców lustracyjnych.
- "Jak już można było taki numer zrobić, to tą furtką przepchnięto kolejne sprawy, z którymi nie wiedziano co zrobić od wielu, wielu lat" - kwituje Gontarczyk.
Historyk zaznacza, że wśród ogromu tego rodzaju spraw, poznał także cztery przypadki osób bezpodstawnie pomówionych publicznie o współpracę z SB, co oczywiście nie zmienia oceny pozostałej ich działalności. Te nazwiska powtarza przy okazji wielu spotkań, by utrwalić je w przestrzeni publicznej. Wymienia tutaj Jerzego Buzka, Annę Bogucką-Skowrońską, Stefana Niesiołowskiego i Bronisława Geremka. Według niego jest to istotny przyczynek do walki z kłamliwym stereotypem lustratora, przedstawianego zwykle z przysłowiowym "nożem w zębach". Oczyszczenie ludzi, niesłusznie pomówionych na skutek różnych błędów, uważa za osiągnięcie, które sprawiło mu największą zawodową przyjemność.
Badacz przypomina i podkreśla jeden z najważniejszych, fundamentalnych celów lustracji - bezpieczeństwo państwa i uchronienie go od nacisku zewnętrznego.
- "Rosjanie mają tę wiedzę. Każda z osób funkcjonujących nie tylko w polityce, ale w ogóle w przestrzeni publicznej, jako sędzia, dziennikarz, naukowiec - potencjalnie może być szantażowana". Tylko ujawnienie materiałów jest w stanie ukrócić ten proceder.
STRONA 8
Zapraszamy do zapoznania się z pierwszą częścią spotkania z dr Piotrem Gontarczykiem, w czasie którego przedstawia swoją najnowszą książkę - tomik zawierający artykuły prasowe z kilku ostatnich lat. Porusza w nich zarówno temat lustracji, jak i szerzej - osób ważnych dla historii polski i współczesności.
Wypowiada się na temat trudności towarzyszących procesowi lustracji, prowadzonej przez Rzecznika Interesu Publicznego. Zachowanie sędziów reprezentujących polski wymiar sprawiedliwości wprost identyfikuje jako zamierzoną próbę przemienienia tej sprawy w farsę.
- Funkcjonariusze SB i WSI czuli się zupełnie bezkarnie. (...) Ci tak zwani świadkowie, których sąd obligatoryjnie wzywał do zeznawania w sądzie, kłamali jak najęci, w sposób zupełnie bezczelny - dowodził na przykładach historyk.
- Jeżeli Państwo słyszycie, że ktoś został oczyszczony w sądzie, to - mówię to prywatnie jako historyk - jest to farsa - dodał opisując m.in. kuriozalną sprawę Mariana Jurczyka. Gontarczyk przyznaje, że zdarzają się też wyjątki i przyzwoici sędziowie, ale średnia statystyczna jeśli chodzi o lustrację w sądach ma zatrważająco niski poziom. Szczególnie źle wspomina swoje doświadczenia z Sądem Najwyższym.
Historyk odnosi się również do zagadnienia stosunków polsko-żydowskich, w tym m.in. do działalności w Polsce Jana Tomasza Grossa oraz przedwojennego ruchu narodowo-radykalnego Betar, zrzeszającego ok. 60 tys. Żydów.
W ramach łódzkich obchodów 65. rocznicy śmierci rtm. Pileckiego, stowarzyszenie Studenci dla Rzeczypospolitej zorganizowało, we współpracy z Komitetem Obchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych Województwa Łódzkiego, panel edukacyjny "Rotmistrz do zadań specjalnych - spotkanie z życiem i dziedzictwem Witolda Pileckiego".
Na tę część obchodów złożyła się projekcja filmu "Obywatel Ziemski" w reżyserii Grzegorza Kasperka i Henryka Janasa oraz wykład dr Jacka Pietrzaka z Uniwersytetu Łódzkiego pt. "Witold Pilecki - Niezwykłe życie polskiego patrioty".
Zapraszamy do zapoznania się z II częścią wykładu dr Jacka Pietrzaka, w której szczegółowo omówił polityczny i społeczny kontekst, w jakim przyszło podejmować Pileckiemu decyzję o dobrowolnym udaniu się do Auschwitz. Już na tym jednym przykładzie, wydawałoby się beznadziejnej "misji w ciemność", dokonać można analizy wyjątkowej osobowości tego niezwykłego człowieka.
Dr Pietrzak opisuje losy Rotmistrza, identyfikując je nie tylko jako przejaw zwycięstwa ludzkiego ducha, ale przede wszystkim rozumu, ponieważ odwaga go cechująca oparta była zawsze na wnikliwej analizie sytuacji i niewiarygodnym zmyśle taktycznym.
W ramach łódzkich obchodów 65. rocznicy śmierci rtm. Pileckiego, stowarzyszenie Studenci dla Rzeczypospolitej zorganizowało, we współpracy z Komitetem Obchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych Województwa Łódzkiego, panel edukacyjny "Rotmistrz do zadań specjalnych - spotkanie z życiem i dziedzictwem Witolda Pileckiego".
Na tę część obchodów złożyła się projekcja filmu "Obywatel Ziemski" w reżyserii Grzegorza Kasperka i Henryka Janasa oraz wykład dr Jacka Pietrzaka z Uniwersytetu Łódzkiego pt. "Witold Pilecki - Niezwykłe życie polskiego patrioty".
    Zapraszamy do obejrzenia relacji wideo.
Łodzianie oddali hołd rtm. Witoldowi Pileckiemu i wszystkim niezłomnym Bohaterom walczącym z totalitarnym zniewoleniem. Wśród przedstawicieli wielu środowisk i organizacji, we wspólnym marszu, przeszli ulicami miasta również kibice dwóch łódzkich drużyn, Widzewa i ŁKS-u, którzy ponad podziałami zjednoczyli siły, by upamiętnić tych, o których wciąż niektórzy nie chcą pamiętać i których legend się boją.
Obchody rozpoczęły się o godz. 12.00 Mszą Świętą w kościele p.w. Podwyższenia Świętego Krzyża przy ul. Sienkiewicza 38. Po jej zakończeniu uczestnicy uformowali pochód i ulicami Łodzi skierowali się w uroczystym Marszu Pamięci rtm. Pileckiego pod Pomnik Ofiar Komunizmu na ul. Anstadta. Tam zabrali głos Kombatanci i przedstawiciele Społecznego Komitetu Obchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych Województwa Łódzkiego, a poszczególne wypowiedzi przeplatane były utworami wykonywanymi przez zespół Kery Band. Złożono wieńce i kwiaty od wielu łódzkich organizacji oraz odśpiewano hymn. Uroczystości zakończyły się częścią edukacyjną - pokazem filmu "Obywatel Ziemski" i wykładem o życiu i dziedzictwie rtm. Pileckiego, przeprowadzonym przez dr Jacka Pietrzaka z Uniwersytetu Łódzkiego.
18 maja w Częstochowie odsłonięto i poświęcono pomnik ku czci gen. bryg. Stanisława Sojczyńskiego „Warszyca”. Uroczystości rozpoczęły się o godz. 16.00 Mszą św. w kościele Podwyższenia Krzyża Świętego (ul. Sikorskiego 85), odprawioną pod przewodnictwem Arcybiskupa Metropolity Częstochowskiego ks. dr Wacława Depo.
Po zakończeniu mszy wierni przemaszerowali w uroczystym pochodzie do miejsca usytuowania obelisku - na skrzyżowanie ul. Św. Rocha i Wręczyckiej, gdzie dokonano odsłonięcia. Legendarny dowódca Konspiracyjnego Wojska Polskiego upamiętniony został dzięki staraniom społecznego komitetu budowy obelisku, który - nie bez przeszkód - doprowadził postawione przed sobą zadanie do szczęśliwego finału.
"Dziś trudno uwierzyć, że Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa prosi, aby z treści napisu na tablicy były wymazane takie słowa jak: "zdradziecko pojmany przez Urząd Bezpieczeństwa", "skazany na śmierć i zamordowany", czy "oficer Armii Krajowej". Czy można zadać pytanie dzisiaj - jaka jest Polska?" - usłyszeliśmy od jednego z prowadzących uroczystości, co stanowi celne podsumowanie walki z materią, jaką musieli stoczyć ludzie pragnący upamiętnić polskiego Bohatera.
Druga część spotkania z red. Pawłem Lisickim to przede wszystkim próba odpowiedzi na pytanie kim tak naprawdę jest Grzegorz Hajdarowicz. Dziennikarz wymienia przesłanki, które pozwalają na wysnucie wniosku, że to co się stało, to nic innego jak zmowa polityczna. Sytuację panującą w „Presspublice” porównuje do tej, którą mogli zaobserwować widzowie filmu „Układ Zamknięty”.
„Rząd chciał się pozbyć brytyjskiej grupy Mecom, która była właścicielem większościowym „Presspubliki”. Chciał się ich pozbyć, ponieważ Brytyjczycy z kolei nie chcieli się pozbyć mnie, a ja nie chciałem się pozbyć publicystów” – twierdzi Lisicki. „Ponieważ różne naciski, namowy i próby przekonania nie zdawały rezultatów, to posłużono się taką metodą, że przedstawiciele Skarbu Państwa w wydawnictwie „Presspublica” wystąpili do sądu o rozwiązanie wydawnictwa. Brytyjczycy znaleźli się w sytuacji podbramkowej, będąc formalnie większościowym właścicielem firmy, ale mając drugiego współwłaściciela, którym był Skarb Państwa, występujący przeciwko nim do sądu o rozwiązanie spółki, faktycznie nie mieli co z tymi swoimi udziałami zrobić. Mieli je, ale nikt normalny by ich nie odkupił od Brytyjczyków, ponieważ od razu wszedłby w zwarcie ze Skarbem Państwa” – dodaje.
Przywołuje również tajemnicze nocne spotkania Grzegorza Hajdarowicza z Pawłem Grasiem, które miały miejsce przy okazji publikacji artykułu o trotylu. Podejrzane okoliczności kupna udziałów i wieloletnie znajomości z przedstawicielami rządu pozwalają na wyciągnięcie dość jednoznacznych wniosków.
Dziennikarz odnosi się także do decyzji podjętej przez zarząd Gremi Media (wcześniej „Presspublica”), który poinformował, że w przypadku Cezarego Gmyza, Tomasza Wróblewskiego oraz Pawła Lisickiego, wyjątkowo odstępuje od przyjętej w środowisku, zwyczajowej praktyki udzielania pomocy prawnej swoim dziennikarzom. Trudno oprzeć się wrażeniu, że chwilowe odstępowanie od zasad, to nic innego jak brak zasad. Teraz wymienieni dziennikarze będą musieli samodzielnie finansować pomoc prawną w wytaczanych przeciwko nim postępowaniach.
Paweł Lisicki zdradza kulisy powstania książki „Po prostu Uważam Rze”, będącej swoistym podsumowaniem tego, co wydarzyło się z kierowanym przez niego tygodnikiem. Próbuje zdefiniować pojęcie niezależności dziennikarskiej, której istotę upatruje przede wszystkim w dążeniu do prawdy i potrzebie ustalenia stanu faktycznego. Zwraca uwagę na jej wymiar ideowy - oparty o wartości oraz wymiar czysto ludzki, gdzie dbałość o czytelnika wyraża się w autentyczności przekazu, kierowaniu się swoim sumieniem i przekonaniem.
Opisuje układ medialny w Polsce, w którym tylko jeden określony typ przekonań spotyka się z bardzo mocnym wsparciem instytucjonalnym rządu. Przyczyn takiego stanu rzeczy upatruje w transformacji 89’ roku, kiedy media zostały przejęte przez zwolenników porozumienia z komunistami, a szefowie wyznaczeni zostali na podstawie nominacji politycznych. Wszyscy oni przyjęli jako naczelną zasadę brak realnych rozliczeń. Prelegent wskazuje zatem na „grzech pierworodny”, który polegał na tym, że wszystkie nominacje na ważne stanowiska w nowych mediach otrzymali ci, co do których można było mieć pewność, że w kluczowych sprawach, takich jak lustracja czy dekomunizacja, sprzyjać będą zawsze oficjalnie przyjętej linii. Nie sposób zaprzeczyć, że w dużej mierze ten stan rzeczy obowiązuje także do dziś.
Red. Lisicki szacuje szanse Telewizji Republika na utrzymanie się na rynku medialnym. Podkreśla fakt, że rynek telewizyjny jest o wiele trudniejszy niż rynek prasowy, potrzebuje bowiem o wiele większych nakładów finansowych. Jest to ryzykowne również z tego względu, że znacznie trudniej jest pozyskać reklamę medium prawicowemu niż lewicowemu, czy lewicowo-liberalnemu.
Dziennikarz przedstawia także swoją drugą książkę pt.: „Kto zabił Jezusa?”, która z jednej strony jest pozycją historyczną, z drugiej zaś dziełem na wskroś współczesnym, wyrażającym obawę autora przed postępującą tendencją, aby tak opisywać wydarzenia Męki Pańskiej, żeby przenieść odpowiedzialność z ówczesnych władz żydowskich, na władze rzymskie. Sprzeciwia się politycznej poprawności, która według niego po pierwsze nie odpowiada faktom, a po drugie sprawia, że chrześcijanie w coraz większym stopniu zaczynają odczuwać winę za rzeczy, które nie są efektem tradycji chrześcijańskiej, np. za Holokaust. Na wielu przykładach stawia pytanie o to, czy prawdziwie rozumiany dialog może zasadzać się na pomijaniu prawdy.
Druga część spotkania z Leszkiem Żebrowskim to przede wszystkim identyfikacja panaceum na postępujące wyjałowienie środowiska dotychczas uznawanego za elitę intelektualną. Publicysta podkreśla wagę edukacji, umiejętności odróżniania elementarnego Dobra od Zła, ale także rozwijania zdolności przekazywania tej wiedzy innym, naszej rodzinie, czy przyjaciołom. Choć wybory odbywają się co cztery lata, to kampania wyborcza trwa tak naprawdę cały czas - nie kilka tygodni, jak usiłuje się nam wmówić.
Według prelegenta jedyną drogą, aby wygrywać, jest rzetelna, poparta dokumentami wiedza – jej aktywne poszukiwanie i przekazywanie dalej. Musimy wrócić do podstaw, do naszych fundamentów. „Mamy piękną polską wielowiekową tradycję – ten fundament jest w tej chwili cały czas rozmywany, wszystko jest kwestionowane: Powstanie Warszawskie – banda idiotów, Armia Krajowa – naziści/faszyści, Polskie Państwo Podziemne – nic nie warte, Żołnierze Wyklęci – bandyci…” - przytacza Żebrowski. Przywołuje niedawne kuriozalne sądy na temat Tadeusza Zawadzkiego i Jana Bytnara, zwraca uwagę na weryfikowanie spisu lektur szkolnych, zmiany w podręcznikach, problemy na jakie napotykają patriotyczne inicjatywy. Jednocześnie wskazuje, że wszystko zależy od nas, a tam gdzie jest wiedza, dokumenty, stamtąd przeciwnik ucieka, bo zwyczajnie brak mu argumentów.
Pierwsza część spotkania z Leszkiem Żebrowskim pełna jest socjologicznych obserwacji na temat starszego i młodszego pokolenia. Publicysta szczególnie dużo uwagi poświęca środowisku kibiców, które atakowane jest tym silniej, im bardziej patriotyczną postawę prezentuje. „Nienawiść skierowana wobec nich, to nienawiść wobec nas.” – twierdzi prelegent.
Definiuje przyczyny faktu, że dopiero teraz poszukujemy swojej tożsamości i korzeni. Szczegółowo opisuje proces wymiany elit, który rozpoczął się po 44’ roku i trwa nadal aż do dziś. Przy czym podmieniane nie są tylko i wyłącznie wąsko rozumiane elity intelektualne, ale także elity kulturalne, polityczne i wojskowe. Pisarz wyjątkowo mocno podkreśla kwestię weryfikacji niektórych życiorysów ex post, z którą tak powszechnie stykamy się na co dzień. Rzuca światło na metody manipulacji, które mają ocieplić w naszych oczach miniony (?) ustrój, sprawić, abyśmy żyli w błędnym poczuciu, że "przecież wszyscy byli umoczeni", bądź że "nie było tak źle, ludzie żyli normalnie".
W tej części spotkania usłyszymy m.in. o kreacji faktów medialnych, mających na celu świadome podkręcanie "atmosfery wojennej", aby zasłonić inne istotne wydarzenia. Reżyser podejmie temat bezradności naszego państwa w odpowiedzi na wyjątkowo sprawną politykę historyczną innych państw oraz gorączkowego dyscyplinowania środowiska profesorskiego, gdy to nie wpisuje się w kurs obrany przez redaktorów z Czerskiej. Dowiemy się jak przeciwdziałać powszechnej urawniłowce, która pod pretekstem oświecania uczynić ma z nas tępą, bezrefleksyjną masę.
Nietzsche mawiał: "Nie przeglądaj się w otchłani, bo otchłań przejrzy się w tobie". Czy jednak ucieczka w prywatność cokolwiek zmieni? Chciałoby się zanucić za Klasykiem: "Przykryjemy się kołdrą, nie będzie nas widać, Jeśli nawet wyłamią drzwi, pomyślą, Że nikogo tu nie ma".
A może sprawy zaszły już jednak za daleko? Abstrahując od tego, że niestety nie ma kuloodpornych kołder... Zapraszamy do wysłuchania II cz. spotkania z Reżyserem.
STRONA 9
Redaktora Leszka Żebrowskiego zapytaliśmy o prywatne odczucia z dnia Tragedii Smoleńskiej oraz o opinię na temat zespołu tworzonego obecnie pod egidą premiera Donalda Tuska, którego zadaniem będzie „wyjaśnianie” opinii publicznej materiałów zgromadzonych w toku prac komisji Millera. Dowiemy się, czy państwo pod tymi rządami „zdaje egzamin” i czy są szanse na odrodzenie się państwa polskiego w prawdziwie niepodległej formie.
Zapytamy o "matrioszki" wspomagające proces wymiany elit, śledztwa w sprawie Olina i Tomasza Turowskiego. Padnie pytanie o strategię funkcjonowania w świecie odwróconych pojęć i o to, czy można czerpać dobre praktyki od swoich przeciwników.
Zapraszamy do obejrzenia relacji ze spotkania z reż. Grzegorzem Braunem, które odbyło się 12.04.2013 w Łodzi. Wydarzeniu towarzyszyła premiera drugiej części filmowego cyklu pt. Transformacja - Od Lenina do Putina. Cykl powstał, aby zobrazować to, co na użytek nasz i kolejnych pokoleń, nazwano tytułową transformacją. „Trudno mówić o tym jak Związek Sowiecki został rozmontowany, kiedy się najpierw nie opowie, jak został zmontowany i jak się przed upadkiem bronił” – twierdzi Braun. Autor filmu prowadzi nas zatem przez historię Rosji Sowieckiej i jej „ojców założycieli” (cz.I) aż do pierestrojki beriowskiej połowy lat 50’, po śmierci Stalina (cz.II). Część III i IV to już części bliższe naszej teraźniejszości – te są obecnie w przygotowaniu. Autor nie chce tu sporządzać encyklopedycznej summy zdarzeń, pragnie wyłowić stałe, powtarzające się elementy gry.
Pierwsza część filmowego cyklu opowiada przede wszystkim o operacjach propagandowo-policyjnych znanych jako NEP i „TRUST”. Druga część akcentuje powtórzenie tego modelu za pomocą operacji „Cezary”, czyli stworzenia fałszywej opozycji, w formie V Komendy WiN-u. Kreacja tego rodzaju ciał obcych, implementowanych na grunt państwowy, będzie wielokrotnie przewijać się przez naszą historię jako stały leitmotiv.
Pod koniec stycznia 2013, z inicjatywy Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej, zawiązał się w Łodzi Społeczny Komitet Obchodów Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” woj. łódzkiego.
Komitet przyjął ramowy, trzydniowy program obchodów pod nazwą „Trzy dni Niezłomnych”, proponując aby podzielić obchody na część edukacyjną w piątek, sportową w sobotę i oficjalne uroczystości w niedzielę. Zadaniem Komitetu było organizowanie i skoordynowanie obchodów inicjowanych oddolnie w wielu miejscowościach tak, aby pokazać, że woj. łódzkie chce i potrafi upamiętnić Wyklętych.
Na nasze otwarte zaproszenie, skierowane do wszystkich środowisk patriotycznych i niepodległościowych, do komitetu przystąpiło 79 osób reprezentujących łącznie ponad 50 organizacji, stowarzyszeń i instytucji. Opracowaliśmy konspekty prelekcji i przystąpiliśmy do ich organizowania, starając się objąć tą akcją jak najwięcej szkół. Zbieraliśmy informacje o przygotowywanych obchodach i uroczystościach, układając praktycznie do ostatniej chwili spójny, całościowy program dla całego województwa.
Obchody Dnia „Żołnierzy Wyklętych” odbyły się, nie licząc Łodzi, w ponad 15 miejscowościach woj. łódzkiego, przyjmując bardzo zróżnicowany charakter, od prelekcji i spotkań z młodzieżą poczynając, poprzez rajdy, biegi, projekcje filmowe, wystawy, marsze i wiele innych form, na uroczystościach centralnych w dniu 3 marca w Łodzi kończąc. Uczestniczyło w nich łącznie, w różnych formach, kilkanaście tysięcy Polaków.
W Łodzi gościli Elżbieta Moczarska i Tadeusz Marek Płużański - strażnicy pamięci o swoich rodzicach i ich pięknych życiowych kartach. Zetknięcie tych dwóch, bardzo różnych osobowości było tym ciekawsze, że na przykładzie ich bliskich prezentuje diametralnie różne spojrzenia na powojenną rzeczywistość. "Mój ojciec wierzył, że tę Polskę trzeba szybko odbudować, że będzie możliwy dialog. Niestety, w 45 roku w sierpniu go aresztowali i wyszedł dopiero w 56’. Był dziennikarzem działającym bardzo intensywnie, wierzącym że to się kiedyś musi jakoś odmienić, że w tej rzeczywistości trzeba jakoś działać… Działał w Stronnictwie Demokratycznym" – opowiadała o ojcu Elżbieta Moczarska.
Zupełnie inaczej było w przypadku Tadeusza Płużańskiego, ojca drugiego z gości, który po opuszczeniu obozu Stutthof, bardzo szybko zdał sobie sprawę, że ta Polska nie jest Polską jaką sobie wymarzył i tą, o którą walczył. Tak jak oczywiste było stanięcie do walki w roku 39’, tak oczywiste stało się to, że musi dalej o tę Polskę walczyć, kiedy zobaczył, że tutaj są Sowiety… że to nie jest żadne "wyzwolenie", tylko nowa okupacja - rozpoczął swoją opowieść Tadeusz M. Płużański.
Zapraszamy do obejrzenia relacji ze spotkania z Elżbietą Moczarską i Tadeuszem Markiem Płużańskim – strażnikami pamięci o swoich rodzicach i ich pięknych życiowych kartach. Zetknięcie tych dwóch, bardzo różnych osobowości jest tym ciekawsze, że na przykładzie ich bliskich prezentuje diametralnie różne spojrzenia na powojenną rzeczywistość.
Czy można prowadzić w Polsce skuteczną politykę nie będąc niczyim agentem? Co czynić, jeśli agentura prowadzi politykę sprzeczną z polskim interesem państwowym i chce jedynie „nachapać się” i uciec? Co różni agenturę polską od węgierskiej? Red. Stanisław Michalkiewicz analizuje sytuację na Węgrzech i próby Orbana zmierzające do wyprowadzenia Węgrów z pułapki zadłużeniowej. Podkreśla, że przysłowiowe „przykręcenie śruby” jest umotywowane celem, jakim jest odtworzenie państwa węgierskiego w pierwotnym kształcie.
Przypomina wciąż aktualną radę Miltona Friedmana, iż Polska nie powinna naśladować bogatych krajów zachodnich, bo nie jest bogatym krajem zachodnim. Powinna zaś naśladować rozwiązania, jakie bogate kraje zachodnie stosowały u siebie, kiedy były tak biedne jak Polska. Według prelegenta uczestnictwo w Unii Europejskiej często uniemożliwia skorzystanie z tej oczywistej wskazówki.
Czy inicjatywa powołania rządu technicznego pod wodzą prof. Glińskiego jest jedynie zabiegiem propagandowym? Czy rozhuśtywanie emocjonalne Polaków nie jest w dużej mierze pragmatycznym działaniem wytwarzającym polityczną siłę nośną, wpychającą obie największe partie do Sejmu? Czy istnieje szansa na to, by państwo kiedykolwiek przestało być zawłaszczane pod przykrywką patetycznie artykułowanych reform? Czy wiemy właściwie co jest naszym problemem i znamy na nie remedium? Na te i inne pytania z właściwą sobie przekorą, humorem i błyskotliwością odpowiada w II części spotkania red. Stanisław Michalkiewicz.
28 lutego 2013r., z inicjatywy Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Łodzi oraz Zarządu Okręgu Łódź Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, w siedzibie Oddziału IPN przy ul. Orzeszkowej odbyła się uroczystość jubileuszowa z okazji 95. rocznicy urodzin gen. bryg. Aleksandra Arkuszyńskiego „Maja”.
W uznaniu wybitnych zasług w pielęgnowaniu pamięci o najnowszej historii Polski oraz upowszechnianiu wiedzy o działalności Polskiego Państwa Podziemnego Jubilat odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
W uroczystości wzięli udział m.in. towarzysze broni generała, ks. prof. Marek Jędraszewski - Arcybiskup Metropolita Łódzki, dr Łukasz Kamiński - prezes Instytutu Pamięci Narodowej, przedstawiciele Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz władz wojewódzkich i samorządowych.
Podczas spotkania wręczono również jubilatowi najnowszą publikację Oddziału IPN w Łodzi, autorstwa mjr. dr. inż. Mirosława Kopy pt.: „Komenda Inspektoratu Piotrkowskiego Armii Krajowej w dokumentach i komentarzach”. Mirosław Kopa, wiceprezes Zarządu Okręgu Łódź ŚZŻAK, jest jednym z towarzyszy w konspiracji gen. Arkuszyńskiego i żołnierzem 25. pułku piechoty AK. Książka jest ogromną monografią dotyczącą Inspektoratu Piotrkowskiego AK.
Honorowy patronat nad uroczystością objęli dr Łukasz Kamiński, prezes Instytutu Pamięci Narodowej oraz ppłk Stanisław Oleksiak, prezes Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Przemysł pogardy był i jest świadomą polityką rządu polskiego. Skala manipulacji i skrupulatne trzymanie się propagandowego scenariusza przeczy tezie, że atak z jakim zetknął się Lech Kaczyński był przejawem istnienia wolności słowa, czy normalną polemiką polityczną.
Zapraszamy do wysłuchania II części spotkania ze Sławomirem Kmiecikiem, który w swej pracy skrupulatnie udokumentował działanie maszynerii, uruchomionej i doskonalonej od 2005 roku przeciwko Lechowi Kaczyńskiemu. Autor szczegółowo omawia "zjawisko, którego nie ma" - istnienie przemysłu pogardy neguje się przecież na każdym kroku. Tym silniej, im bardziej jest brutalny w swoich przejawach i im więcej szeregowych pracowników angażuje do sprawnego funkcjonowania.
Jak zmienić granice w obecnej Europie? Okazuje się, że nie trzeba wcale używać do tego siły. Red. Stanisław Michalkiewicz porusza zagadnienie nowoczesnego scenariusza rozbiorowego, w tym kwestie ryzyka wiążącego się z kredytami z odwróconą hipoteką, które mogą stać się sprawnym narzędziem do zmiany stosunków własnościowych w państwie, oraz polityki regionalizacji, grożącej osłabieniem spójności państwowej. Zmiana stosunków własnościowych oczywiście nie oznacza zmiany przynależności państwowej jakiegoś obszaru, może natomiast stanowić punkt wyjścia do dalszych fundamentalnych z punktu widzenia polskiej racji stanu kroków.
Michalkiewicz zwraca uwagę na ostatnie inicjatywy ustawodawcze rządu – ustawę upoważniającą prezydenta Polski do ratyfikowania paktu fiskalnego oraz projekt ustawy przewidujący udział zagranicznych funkcjonariuszy w operacjach na terenie Rzeczypospolitej. Wskazuje, że amputacja suwerenności państwowej występuje raz na zawsze i bardzo trudno ją odzyskać. Nasze położenie geopolityczne nie zmieniło się przecież ani na jotę. Rosja cały czas posiada jeden podstawowy strategiczny interes – abyśmy zgodzili się na status bliskiej zagranicy.
W dniu 3 marca zakończyły się trzydniowe obchody Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych w Łodzi i województwie łódzkim. W uroczystościach i towarzyszących im różnorodnych wydarzeniach uczestniczyły tysiące mieszkańców województwa, odbyło się kilkadziesiąt prelekcji w szkołach, biegi i konkursy sportowe, rajdy szlakiem Wyklętych, koncerty, spotkania, wystawy, prezentacje i projekcje filmowe.
Centralnym punktem obchodów była Msza św. w Archikatedrze Łódzkiej, koncelebrowana przez Arcybiskupa Seniora Wł. Ziółka, który wygłosił piękne kazanie dotyczące Wyklętych. Po mszy odbył się Marsz Pamięci spod Archikatedry pod Pomnik Ofiar Komunizmu przy ul. Anstadta, w którym uczestniczyło kilkaset osób, w tym liczni kibice Widzewa i ŁKS-u, którzy wspólnie, niosąc okolicznościowe transparenty, skandowali hasła przypominające Niezłomnych. Na zakończenie, pod Pomnikiem Ofiar Komunizmu, odczytany został Apel Poległych, złożone wiązanki kwiatów od wielu organizacji i środowisk oraz odśpiewany hymn narodowy.
Organizatorem i koordynatorem uroczystości na terenie Łodzi i województwa był „Społeczny Komitet Obchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych woj. łódzkiego”.
STRONA 10
– "Napisałem tę książkę jako kronikarz, dziennikarz, dokumentalista. Ale jak każdemu człowiekowi towarzyszą mi także emocje, i były to emocje spod znaku dwóch N: Niepokoju i Niezgody" – powiedział autor na spotkaniu w Łodzi.
W swej pracy skrupulatnie udokumentował przejawy przemysłu pogardy, polegające na wyszydzaniu, ośmieszaniu i próbach wypchnięcia z dyskursu politycznego całej formacji politycznej, jej przywódców i zwolenników. Z książki wyłania się wnętrze maszynerii, uruchomionej i doskonalonej od 2005 roku przeciwko Lechowi Kaczyńskiemu. Co znajdziemy na jej tabliczce znamionowej?
Mechanizm był i jest nastawiony na odizolowanie i zmarginalizowanie opozycji, skoncentrowany na próbach dowiedzenia jej antysystemowości i podważający zasadność funkcjonowania w państwie demokratycznym. Jest skuteczny. Wizerunkowe niszczenie miało swój wyraz w brutalnym morderstwie Marka Rosiaka w Łodzi 19.10.2010, które, tak jak i katastrofa smoleńska, było bezpośrednim następstwem tego wszystkiego, co działo się wcześniej wokół prezydenta i całej formacji.
Kmiecik dokumentuje przejawy nienawiści i źródła jej pochodzenia. Wskazuje, że niszczono ludzi publicznie i wizerunkowo w sposób metodyczny i zorganizowany. Obnaża propagandę kreującą ofiary przemysłu pogardy na sprawców mowy nienawiści. Pokazuje, jak wszechwładną moc destrukcyjną ma szyderstwo, kpina i obelga, z czym zetknął się prezydent Lech Kaczyński.
W sobotę 23.02.2013r., w Waksmundzie koło Nowego Targu, odbyły się uroczystości związane z 66. rocznicą śmierci mjr. Józefa Kurasia „Orła”, „Ognia”, dowódcy partyzantki antykomunistycznej na Podhalu, przewodzącemu Zgrupowaniu „Błyskawica”.
Obchody rozpoczęły się uroczystą Mszą św. w kościele parafialnym pod wezwaniem św. Jadwigi Śląskiej w Waksmundzie. Jan Kuraś, w imieniu Społecznego Komitetu Pamięci Żołnierzy Konfederacji Tatrzańskiej, Roch-a, Zgrupowania „Błyskawica” oraz Związku Więźniów Politycznych – Koło w Waksmundzie, powitał wszystkich zgromadzonych gości, w tym m.in. Zbigniewa Kurasia - syna mjr. „Ognia”, Janusza Niemca - syna mjr. Antoniego Żubryda „Zucha” oraz Zuzannę Kurtykę.
Na zakończenie uroczystości, w miejscowej remizie OSP, wręczone zostały medale "Pro Memoria" za wybitne zasługi w utrwalaniu pamięci o ludziach i ich czynach w walce o niepodległość Polski podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu.
Wśród odznaczonych byli m.in. Zbigniew Kuraś - syn mjr. ”Ognia”, Piotr Bąk - były burmistrz Zakopanego oraz Tadeusz Jahn, były dyrektor szkoły w Waksmundzie. Pośmiertnie odznaczono Stanisława Kurasia - brata Kazimierza ps. ,,Kruk”, jak również dzieci partyzantów „Ognia” - zakładników Urzędu Bezpieczeństwa: Józefa Kurasia, Franciszka Srala, Stefana Srala. Na drugi dzień wojewoda małopolski Jerzy Miller wręczył Żelazny Krzyż Zasługi Helenie Kuraś (po mężu Waksmundzkiej), także zakładniczce UB z 19 września 1946 roku.